குங்கும பஞ்சதசி

குங்குமமாவது குறைகளைத் தீர்ப்பது
குங்குமமாவது குடியினைக் காப்பது
குங்குமமாவது குணமதளிப்பது
குங்குமமாவது கொல்வினை தீர்ப்பது.

விதி வினை வெல்வது விமலையின் குங்குமம்
நிதிதனை ஈவது நிமலையின் குங்குமம்
பதிதனைக் காப்பது பதிவிரதை குங்குமம்
கதிதனையாள்வதும் குங்குமமாமே

தஞ்சமென்றோரை தடுத்தாண்டு கொள்வதும்
பஞ்ச மாபாதகம் பரிந்துமே தீர்ப்பதும்
அஞ்சின பேர்க்கு அபயமளீப்பதும்
கஞ்சி காமாக்ஷி குங்குமமாமே

நற்பத மீவது நாரணி குங்குமம்
பொற்பினை ஈவது பூரணி குங்குமம்
சிற்பரமாவது சிவகாமி குங்குமம்
கற்பினைக் காப்பதும் குங்குமமாமே

செஞ்சுடர் போல்வது சீரான குங்குமம்
கொஞ்சு மழகைக் கொடுப்பது குங்குமம்
அஞ்சு புலங்களடக்கி யருள்வதும்
கஞ்சி காமாக்ஷியின் குங்குமமாமே

நோயினைத் தீர்ப்பதும் நுண்ணறிவீவதும்
பேயினைத் தீர்ப்பதும் பெரும் புகழீவதும்
சேயினைக் காப்பதும் செல்வம் தருவதும்
தாயினை அர்ச்சித்த குங்குமமாமே

சக்தி கொடுப்பதும் சத்தியம் காப்பதும்
பக்தி யளிப்பதும் பரகதி யீவதும்
முக்தி கொடுப்பதும் மும்மலம் தீர்ப்பதும்
சித்தி தருவதும் குங்குமமாமே

நெஞ்சிற் கவலைகள் நீக்கியருள்வதும்
செஞ்சொற் கவிபாடும் சீரினை யீவதும்
வஞ்ச பகைவரை வாட்டி யருள்வதும்
கஞ்சி காமாக்ஷி குங்குமமாமே

சிவசிவ என்று திருநீறணிந்த பின்
சிவகாமியேயென் சிந்தித்தணிவதும்
தவமான மேலோருந்தரித்துக் களீப்பதும்
பவவினை தீர்ப்பதும் குங்குமமாமே

எவையெவை கருதிடில் அவையவையீவதும்
நவவகை சக்தியின் நலனைக் கொடுப்பதும்
குவிசெய் கரத்துடன் கும்பிட்ட பேர்க்கு
குவிநிதி யீவதும் குங்குமமாமே

அஷ்டலக்ஷ்மி அருளதளிப்பதும்
இஷ்டங்களீவதும் ஈடற்ற குங்குமம்
கஷ்டம் தவிர்ப்பதும் காத்தெனை யாள்வதும்
சிஷ்டராய் செய்வதும் குங்குமமாமே

குஷ்டம் முதலான மாரோகம் தீர்ப்பதும்
நஷ்டம் வாராதொரு நலனைக் கொடுப்பதும்
எட்டும் இரண்டும் அறிவித்தோர் வீடினை
கிட்டவே செய்வதும் குங்குமமாமே

பட்ட காலிலே படுமென கஷ்டங்கள்
விட்டிடாமலே வந்துமே வாட்டினும்
பட்டான பார்வதி பாதம் பணீந்தே
இட்டார் இடர் தவிர் குங்குமமாமே

சித்தம்தனை சுத்தி செய்வதற் கெளியதோர்
எத்துந் தெரியாத ஏமாந்த மாந்தரே
நித்தம் தொழுதென்னை குங்குமந்தன்னை
நித்தம் தரித்துமே வீடடைவீரே

மிஞ்சும் அழகுடன் குங்குமம் தன்னை
செஞ்சுடராகுமோர் கஞ்சி காமாக்ஷியின்
கஞ்ச மலர் முகந்தன்னில் திகழ்வதும்
பஞ்ச நிதி தரும் குங்குமாமே.

All art is quite useless. What about artists..

Oscar Wilde had quoted that "All art is quite useless".

One wonders if that is a cynical statement that we can choose to ignore or did he really mean it.Well...I feel he certainly did mean it and yes..It is a cynical statement. After all, naked truth always sounds cynical. Of course, I wouldn't completely agree with Mr.Wilde. But let’s think about this objectively.

May be he meant that an Albert Einstein was more useful to a society than a Herbert Von Karajan or a Pablo Picasso or a Michael Schumacher. (By art, I don’t know if Oscar Wilde meant only painting, but I include music, sport etc..etc...Everything which is useless but the creator intensely admires...lol...).

Here's my take on this. Artists are a special lot. When Mozart created a mansion of infinite perfection in his "Marriage of Figaro", the society did not receive it well. But it is the same society that hails that Opera as one of the finest yet written. A Tamil author once defined a society as a collection of idiots. By idiots he meant the mortals. The regular 100 IQ guy with emotions running high and living a life for which he doesn't know the beginning or end. But he is yoked with his karma and he carries on. Life of mortals is always verily sorrow.(samsaara saagaram dhukham). So most mortals thrive on the little moment of happiness that they get out of the art that they prefer. Let it be a Christiano Ronaldo goal or bits and pieces of eminem. So in a way, artists are after all not that useless. But since they are a special lot, the regular lot always gives them more attention than they deserve. Which is why Sania Mirza winning at Cincinatti made more headlines than Dr. Kalam's last days as the president. Here is an interesting story which I read of Rabindranath Tagore. I don't remember the entire story but here is the crux of the story.

"There are two heavens that exist abode. One is called the laborer’s heaven and the other called the artist's heaven. All regular mortals go to the laborer’s heaven and the special lot of artists goes to the artist’s heaven. Laborer’s heaven is a place where the souls live as pure karma yogis. They always do their Karma. They don't need any gratification for their deeds. All they do is the karma that is yoked to them without deriving any pleasure or pain out of the work that they do. For example, if gardening is the karma of one person there, he will do gardening day in and day out. He does not get tired of it. He neither hates it nor enjoys it. The artist's heaven is a place where people don't do much of work. The souls there keep thinking about various things and they create art of some kind.

By some admin error, a guy who was supposed to go to the artist's heaven, ended up as an inmate in the laborer’s heaven. He was indeed a perfect mis fit there. He would just sit there all day looking at the robotic people who just work work and work all day and all night. And the laborers used to look at him for a second, surprised to see someone who is jobless there and will ignore him and continue to work. Our artist, will continue to think and pity these people whom he considers to be much lower. And you know how romantic an artist's mind is. An artist is capable of seeing beauty in every calamity and a calamity in every beauty. And our man did see a beauty in this laborious world.

He instantly fell in love with this beautiful woman whose 'karma' was to carry water in a pot. She dutifully comes there, fills water, balances the pot in her hip and walks away. She comes back in a few minutes and does the same again. She never gets distracted or tired. Our man has been admiring her from a distance for a couple of days and he could resist no more. So he just steps forward and blocks this lady while she is going to fetch water. She moves away, and he goes along with her. She, at first was frightened. She quickly fetched water and ran away. And our man's artistic heart broke into pieces. He thought she would never come again as he has frightened her.

But she did come back as usual to do her Karma. This time, he took a more pragmatic approach. He slowly started walking with her and smiled at her. It took a few fetches of water for her to reciprocate his smile. A laborer’s smile is always more valuable than an artist's as the former comes rarely. And the moment she learnt to smile, her heart started fluttering. Then our man slowly built a conversation with her. She immediately asked him "Don't you have any work to do?". "Where will all this work take me or take you. It’s the moments of pleasure that we live for and not for just working. Why should one work at all?" - was his response. The lady unwillingly disapproved his opinion and told him that they are yoked with karma and she lives only for that and quickly ended the conversation. The next day, she came to fetch water and did not find our man waiting for her. For the first time, she is feeling an emotion. She is missing him and she drops the pot of water she fetches back in to the water.

The next day, she comes to fetch water again with wretchedness in her eyes and to her surprise, she found out our man waiting for her with a pot in his hand. There is the forbidden apple bitten as she feels the second emotion. She runs towards him and he gifts her pot in his hand on which he has painted a portrait of her fetching water. She is unbelievable happy that she hugs him. Love...such a fine feeling is also very contagious. Soon, there was a telling change in the laborer’s heaven. A lot of work being left incomplete and the law and order are shaken to its roots. The administrators of the heaven soon began and investigation and found out that most men and women have fell in love with each other and all this began with our man, who was originally supposed to be at the artist's heaven. Then they decide to deport out man back to the artist's heaven and hell broke lose in the laborer’s heaven as every one there wanted to accompany him to the artist's world and the Karma of that great land came to a stand still." Now that was Tag ore for you.

May be we would have all been laborers if we had lived the life that God wanted us to live in Adam and Eve. But the moment, Eve bit the forbidden apple, we all became artists.
Love and art cannot exist without each other. An artist, in my view is verily an anthropomorphism of love. An artist is verily love itself. But is it advisable to bite the forbidden apple of is it better to be as laborers? Now I am as confused as how I was in the beginning. May be Mr.Wilde is right or May be he is not.

தீக்ஷிதர் சரித்திரம்.

கி.பி. 1774 ஆம் ஆண்டு. கலக மானுடப் பூச்சிகள் சரளமாய் உற்பத்தியாகி கொன்டிருந்த காலமது. பாரத மாதா திரெளபதியாகியிருந்தாள்.இவளைக் காக்க ஒரு கண்ணனுமில்லை. துயிலுரிக்க மட்டும் பல ஐரோப்பிய துச்சாதனர்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் சாத்திரங்கள் பிணம் தின்ன பழகி கொண்டிருந்தன. அமெரிக்காவில் வாஷிங்டனுக்கு எடுத்த சுதந்திர தாகம் இந்தியாவில் எடுத்திருக்கவில்லை.

இராமஸ்வாமி தீக்ஷிதருக்கு கவலை பெருகியது. தனக்கு நாற்பது வயதாகியும் ஒரு குழந்தை இல்லையே என்ற கவலை. நீர் மேகமாவதற்கு சில வினாடிகளேயாகும்.நீர் தென்னை இளநீராக சில நாட்களாகும். ஆனால் அதே நீர் ஆழ்கடலில் முத்தாக பல ஆண்டுகளாவது இயற்கை தானே??? தனக்கு பிறக்கவிறுப்பது மேகமோ இளநீரோ அல்ல. முத்து என்பது அப்பொழுது அவருக்கு தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை. தன் மனைவியுடன் ் வைத்தீஸ்வரன் கோவில் சென்று ஒரு மண்டலம் விரதமிருக்கத் தொடங்கினார். அங்கு முத்துக்குமார ஸ்வாமியின் சந்நதியில் பஜனமிருந்தார். பக்திக்கு செவி சாய்த்து காமிதார்த்தத்தை தருவது இறைவனின் அழகு. ஆனால் தீக்ஷிதர்வாளின் காமிதார்த்தமும் இறைவனும் அபின்னம். அவர் கேட்டது அந்த முத்துக்குமரனைத்தான். குமரனுக்கோ இல்லையென்று சொல்லும் பழக்கமில்லையே. உடனே செவி சாய்த்தான். சுப்புலக்ஷ்மியம்மாள் கனவில் தோண்றி தேங்காய், பழம், மஞ்சள் முதலியவற்றை அவள் கர்ப்பத்தில் கட்டினான். அதே இரவு இராமஸ்வாமியின் கனவிலும் தோன்றி முத்துமாலையொன்றினையளித்தான். என்ன தான் உற்றார் உறவினர் பலர் வந்து கொஞ்சி பரிசளித்தாலும் சேய் தாயை பிரியுமோ. திக்ஷிதரும் அவ்வாறே தன் தாய் கமலாம்பாளைப் பிரிய மனமின்றி திருவாரூர் திரும்பி விட்டார்.

சுப்புலக்ஷ்மியம்மாள் கர்ப்பம் தரித்தார். தீக்ஷிதர் மனதில் இன்பம் தரித்தார். அந்த முத்துகுமரன் சம்பவிக்க தன் உடலினையிழந்தான் கந்தர்ப்பன். ஆகையால் இம்முறை தான் சம்பவிக்கும் பொழுது உலகமே அவன் பெயரை சொல்ல வேண்டுமென்று எண்ணினானோ என்னவோ, முத்துகுமரன் பிறக்க தேர்ந்தெடுத்த தமிழ் வருடம் மன்மத வருடம். மன்மத வருடம், பங்குணி மாதம், கார்த்திகை நக்ஷத்திரத்தில் திருவாரூரில் த்யாகராஜ ப்ரம்மோத்ஸவம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அந்த சுபயோக சுபதினத்தில் சுப்புலக்ஷ்மியம்மாள் ஓர் ஆண் மகனையீன்றெடுத்தாள்். தனக்கு பிறந்திருப்பது முத்துக் குமரனுடைய அம்சம் என அறிந்த இராமஸ்வாமி தனது குமரனுக்கு முத்துஸ்வாமியென பெயரிட்டார்.

வளர்வான்...



வளர்வான்...